صد+43: همینه!

 

خیلی راحت وارد زندگیت میشه، مثل یه ویروس تو یه کامپیوتر، نشست می کنه مثل یه مایع یه شربت تو آب، و رشد می کنه مثل یه گیاه تو خاک ... بعد از یه مدت می بینی که بهش عادت کردی، به بودنش به حضورش به خنده هاش به حرفای عجیب غریبش به عادتهایی که اصلا ازشون سر در نمیاری به نوع حرف زدنش به کلماتی که مخصوص خودش هستن و نشانه انتخابش و سلیقه اش هست .کی؟ یه دوست دیگه ... چند سال پیش با رفتار و عادات عجیب و غریبش... با خواسته ها و دلمشغولی های خودش ...

و تغییر کرد با تمام وجودی که نمیخواست، بزرگ شد، پخته شد و تو تمام این مدت رو تنها نظاره گرش بودی...دوستیت رو میگم، باهاش خندیدی... گریه کردی ... عصبانی شدی از دستش..عصبانی شده از دستت،حرصشو در اوردی...حرصتو در اورده، دق دادیش، دق دادت، ملاحظه اش رو کردی، ملاحظه ات رو کرد ....

و بعد همه بالا پایین ها به جایی میرسه که دیگه نیازی نیست ثابت کنید که ایا برات مهم هست یا نیست ... نقشش چیه تو زندگیت پررنگه یا کمرنگ همیشگی یا موقت، خودش بزرگ شده درک میکنه و می فهمه و به موقعش برات یه دونات میخره و میفرسته بیاد دم شرکت ;)