یه زمانی بود، هر روز حداقل یکبار، سری به فیدخوانم میزدم. انقدر مطلب توش برای خوندن بود، که وقت کم می آوردی.
الان، شاید بعد از دو سه ماه بهش سر زدم امروز، از کل وبلاگ هایی که سابسکرایب شدن، به ده تا نمی رسیدن اونهایی که آپدیت شده بودند.
گاهی فکر میکنم، کجا رفتن، چه میکنن، اون همه انرژی برای نوشتن، استعداد برای بیان کردن، اون همه ادمی که سال ها باهاشون ناشناخته سرکردم، چی برسرشون اومد؟
البته این حقیقت که میگن اگه خواننده نداری، کم کم حس و حالتو از دست میدی، رو قبول دارم. اما یعنی از بین اون همه خواننده، واقعا کسی نمونده بوده براشون ... یا چون اینها رفتن، دیگه خواننده ای هم نمونده و به نوعی به دوران افول و مرگ وبلاگ فارسی داریم نزدیک می شیم. شایدم هم شدیم، داره نفس های آخرشو می کشه....
نمیدونم، الان جهت گیری ها در چه سویی هست ... اینستاگرامه؟ کلاب هاوسه؟ رو چیه؟ ایا واقعا کسی که نوشتن ارومش میکرد الان میتونه ننویسه؟ چیکار میکنه؟
به قول "آن شرلی" آیا در حال نوشتن رساله هایی زنده هستند؟
امیدوارم!
لاجرم موجود زنده که زنده است حتی اگه وبلاگش در افول باشه. البت بحث از فید بود نه وبلاگ بنده. ولی خب کسایی که با نوشتن دردشون درمون می‌شد گمون نمی‌کنم حضورشون توی کلاب‌هاوس دوایی براشون بشه. من که گه‌گاهی در این خونه رو می‌زنم و خوش‌حالم که هنوز برگ‌های درخت‌هاش سبزن.