تلفنت زنگ میخوره. از دیدن یه اسم آشنا لبخند گل و گشادی به لبت میشینه و با ذوق گوشی رو بر میداری.
بعد از تلفن که اتفاقا برای دادن خبر خوب هم بوده، یه غم گنده تو دلت شروع به جوونه زدن میکنه.
وقتی دوستای دوران جوانی (18 تا بیست وخورده ای) آدم ازدواج میکنند... یه غم گنده همراه با شادی تو دلت جوونه میزنه.
اینکه ببینی دوستت با فرد مورد علاقه اش داره ازدواج میکنه. اینکه به یه نحوی سرانجام میگیره و اینکه از این به بعد کسی رو داره که هواشو داشته باشه و مراقبش باشه باعث خوشحالیت میشه .
اینکه ببینی دوستت داره از تو جدا میشه، حتی اگه تماس هاتون تنها به یه تلفن در چندین ماه محدود میشد، اینکه حس کنی اون یه قدم برداشته و با قبول ازدواج با یکی، از یه خط مرزی رد شده، اینکه دیگه دنیاش دنیای تو نیست حتی اگه زندگیشون خیلی با قبل تفاوتی نداشته باشه، اینکه دیگه تو با اون هیچ فصل مشترکی جز خاطرات قدیمی رنگ و رو رفته ندارید، باعث میشه تا یه بغض گنده اون ته مه های گلوت به وجود بیاد.....
با اینکه برای تمام دوستانی که تو این ماه شهریور، خبر ازدواجشون رو شنیدم از ته قلبم خوشحالم و امیدوارم خوشبخت و شاد باشن .... اما تنها به یه تلنگر نیاز دارم ....
این برا پسر هام صدق میکنه وقتی میبینی یکی داره ازدواج میکنه و دیگه اون دور هم جمع شدنها دیگه نیست و خب میدونی چون مجردی روابطتو باید یکم با اون محدود کنی که مبادا براش ایجاد مشکل کنی
شاد باش براشون غمگین نشو گرچه میرن ولی حداقل میدونی که شادن و باید امیدوار باشی که خوشبخت شن و قدمشونو اشتباه بر نداشتن
تلنگر؟؟ گریه نیازی به تلنگر نداره اگر بهش نیاز داری گریه کن نه مایه خجالته و نه دلیلی داره ادم تو خودش نگه داره هر دلیلیم برای جلوگیری ازش داری ولش کن فقط بزار سبک شی