نوشتن انگیزه میخواد و حوصله.

انگیزه برای اینکه هدفی برای نوشتن موجود باشه ... مثلا بدونی با وجود دری وری نوشتن هات هستند کسایی که بخونند وگاها لذت ببرند. نقدت کنند و بگن اوه عجب چیزی. درست مثل باقی کارهای انسان ها که برای انجامشون همیشه هدف مهمترین مسئله وجودی میشه.

انگیزه برای اینکه بدونی وقتی داری یکی از لحظات زندگیت .... چه خوب چه بد .... رو با بقیه تقسیم میکنی ... همیشه هستند افرادی که بدون برداشت و منظور ... در این لحظات تو شریک بشن.

وقتی انگیزه کافی باشه ... حوصله هم میاد.

اما چند وقتی میشه این انگیزه و حوصله از من گرفته شده. یا شایدم بهتر باشه بگم از بین رفته. ماجرا از چند سال پیش شروع شد. وقتی برای اولین شروع به نوشتن کردم، بدون اینکه از دوستام کسی باشه خواننده یافته بود وبلاگم. بعدم که دوستام شدن پای ثابت این ماجرا.

وقتی به یکی از دوستانم بعد از مدت های مدیدی ادرس وبلاگی رو دادم که توش خیلی چیزها نوشته بودم از خودش و خودم ... کلی ناراحت شد... همین شد دلیلی برای بستن وبلاگم.

وقتی بهترین دوستام به دلیلی احمقانه از حلقه trust دوستی پرت کردن بیرون. این شد دلیلی برای پاک کردن مطالب وبلاگم.

وقتی سو برداشت از مطالبم باعث شد تا دلخوری برای من و دوستام پیش بیاد، شد تعطیلی موقت وبلاگم.

همیشه سعی کردم یه حد برای تمام دوستی هام قائل بشم. اینکه یکی تو رو بهتر از خودت بشناسه از نظر من بده. دوست ندارم. تکراری شدن میشه. دوستی هیجان میخواد اما با اعتماد. وقتی من با یکی حرف میزنم اعتماد میکنم بهش. وقتی از کسی سوال میپرسیم... راه حل میخوام ... یا حتی وقتی دلیل دلخوریمون رو میگیم اعتماد میکنیم. بین همه دوستام تنها منم که از همه میپرسم و میخوام اما به کسی جواب نمیدم. و همه از این بابت ناراحت میشن.

عادت ندارم دلیل کارم رو توضیح بدم... اما اونهایی که خوب میشناسنم میدونن بدون دلیل انجام نمیدم.

سعی کردم به اعتماد دوستام خیانت نکنم و دروغ نگم. اما .....

با تمام اتفاقاتی که افتاده انگاری اشتباه بوده ... رفتارم کردارم و همه چیز. اینکه افراد رو وارد زندگی شخصیت کنی به نظر میاد اشتباهه. دوست برای بیرون از خونه و کار خوبه. تو خونه که میان .....(ذهنم خیلی پره. از اعتماد های ضربه خورده ام. از ناراحتی های پیش اومده و اینکه سعی کنی همه رو راضی و خوشحال نگه داری... خستم ... خیلی خستم !)