صد+12: تاکسی

شاید قسمت اعظمی از زندگی اکثر آدم ها سر کارهاشون می‏گذره. اما زندگی من بیشتر و بیشتر تو تاکسیه. نه که ماشین دوست ندارم و از رانندگی بدم میاد، بیشتر کارها و زندگیم یا تو اتوبوس گذشته یا تو تاکسی مثل درس خوندن ... دوست پیدا کردن ... دیدن دوستام ... کتاب خوندن هام ... یادش به خیر اون موقع که شمشیر رو میخوندم و می خندیدم تو اتوبوس همه با تعجب بهم نگاه می کردن ...خواب هایی که اتوبوس یا تاکسی جمع می کردم تا سر کلاس های بعدیم یا حتی خونه کمی سرحال تر باشم و ... همه این ها رو گفتم تا بگم از نصف باقی مونده عمرم، نصفش تو تاکسی و اتوبوس و اتفاقاتی که توش برام می افته...

همیشه تو تاکسی یه اتفاق خوشایند یافت تا بهش خندید و لذت برد. مثل راننده ای که تو ماشینش سی دی های خواننده های قدیمی رو دونه ای هزار تومن می فروخت... مثل اون درویشی که راننده بود و تمام گوشه کنار ماشینش پر بود از نوشته هایی به طول چند سانتی متر ... مثل اون مردی که یه پیکان دهه نمیدونم چند داشت که در حال وا رفتن بود اما ضبط ماشینش آخرین مدل و ....

وقتی با آژانس بر می‏گردم خونه، همیشه موضوعی برای صحبت پیدا میشه، یک ساعت راه کم نیست و من یا باید بخوابم و یا اگر امکانش نباشه باید حرف بزنم دیگه. آخرین راننده ام که این بار در آخر بحث گفت شما باید 26-27 ساله باشید. البته نه از روی چهره که از روی  لحن و گفتارتون می گم. یا اون یکی که فهمید تدریس می کنم، به زور داشت شماره می داد که باهاش زبان کار کنم و یا می گفت اگه ترجمه بیارم انجام می دید؟؟؟؟

بعضی وقت ها افراد و مشکلاتشون تو تاکسی ها خیلی عیان میشه. مثل دختری که با مادرش دنبال خونه می گشتن. مثل راننده ای که میگه پدرم با وجودی که نصف بدنش لمس شده اما میگه برید برام زن بگیرید. مثل راننده ای که می گه من چهار سال کیش زندگی کردم و بریدم و الان اومدم اینجا. مثل جوونی که میگه خداییش اگه فهمیده بودی بهم زدی محال بود ازت بخوام وایسی تا پلیس بیاد فقط برای این واستادم که بفهمی جوون مردم الکی نیست. مثل استاد دانشگاهی که مسافرکشی می کرد تا شرایط راننده ها رو برای تز دکتراش بتونه بنویسه و غیره. مثل مخترعی که 31 اثر ثبت شده داشت، جزو انجمن نخبه های ایران بود اما وقتی رفته بود که بهش وام بدن که از خونه بیرونش نندازند، هیچی دستشو نگرفته بود. مثل مرد هیزی که با وقاهت تمام به زنی که از خودش بزرگتر بوده و ساده تر از اون نمیشد لباس پوشد تهمت میزد. اونم برای اینکه یا از سر خودش باز کنه این مسئله رو یا برای اینکه با توجه به مرد بودن و اطمینان از مردیتش اعتقاد داشت هیچ کسی هیچ مشکلی برای اون به وجود نمی اره و این کلا وجود زنه که موجب فساد و تباهی دراین کشوره.

زندگی تو تاکسی ها جریان داره. افراد عاشق میشن، تهمت می زنن. اشک می ریزند. جدا می شوند و از زندگی هم بیرون می روند یا وارد می شوند.