یادش به خیر ... جوونی هام چه احمقی بودم ... درواقع چه دیوانه ای بودم ... چه قدر ساده و زودباور که هرچی بقیه می گفتن زودی و تندی باور میکردم... چقدر ساده دل بودم که فکر میکردم میتونم به همه اطمینان کنم و چقدر احمق که باورکرده بودم میشه حرفای دلت رو به یه دوست بزنی............
اما الان یاد گرفتم این ها همه سرابی بیش نیست... هیچ دوستی وجود نداره
که بخواد واقعا دوست تو باشه .... و هیچ تضمینی نیست که آیا فردا تو هنوز
هم باهاش دوست می میونی یا نه ....
چقدرساده دنیای افسانه هام پودر شد .... حالا یا باید یه دنیای افسانه ای جدید بسازم و سعی کنم دوستی های از بین رفته ام رو دوباره بازسازی کنم و یا کلا قید این رو بزنم و ..................