۰۷: پیرزن

همون ماه های اول به خصیصه پر حرفیش پی برده بودم. دوست داشت حرف زدن رو به خصوص که کارش هم زیاد بود این جوری انرژی کسب میکرد. شلوغ بود و پر سرو صدا. به نوعی. از همه چی میگفت. خانواده اش برادراش شوهر کارش اتفاق های روزانه اش و غیره و غیره 

یکی از برادراش پلیس بود. کلی کیفور بود. نه که بقیه خانواده کم باشند اما راضی بودن از همه چیز. نه خیلی بالا بودن نه خیلی پایین. تو طبقه ما یه دختری تازه اومده بود از طبقات دیگه.  

صورت گرد، چشم و ابرو مشکی، یه کمی تپلی ، خندون... و خوش اخلاق. به ماها میگفت خوشم میاد از این، قیافه خوبی داره، ف هم که از این تیپ دخترا خوشش میاد برم خواستگاری ازش برای داداشم. 

چندین ماه گذشت، یه بار نمیدونم چی شد که ازش پرسیدم نظرت برگشت نسبت به خانم فلانی، گفت اره متولد 58( شاید هم هفت اصلا یادم نمیاد) مگه میخوام پیرزن بگیرم برای داداشم. داداشم به این جوونی. خوبی. نه یه دختر باید باشه متولد 64 به بعد ....  

اخرش یافت شد و نامزد هم کردن ... اما این برام موند که یعنی چی؟ همیشه این خود ماییم که به اقایون امکان هر گونه حرف زدن رو میدیم. که گوشت تازه و جوون رو باید در اختیارشون قرار داد. یه سال بزرگتری دو سال بزرگتری یعنی پیرزن... 

( همه این نوشته ها مقصرش رایانه . ببین منو یاد چیا که ننداخته)